نامه ی مهر

باسمه‌تعالییک میدان و دو مهاجم مواظب نقشه دشمنان باشیم. نه مرز تنها خاکی و آبی است، نه حمله تنها زمینی و هوایی.نه هجوم فقط نظامی است و نه ضربه فقط مادی.تهاجم فرهنگی خطرناک‌تر از هجوم نظامی است.در هجوم نظامی دشمن از مرز آبی و خاکی وارد می‌شود، در تهاجم فرهنگی از مرز فکری و روحی.هجوم نظامی با سروصدا و سرعت است، تهاجم فرهنگی آهسته و آرام،آن ترسناک و نفرت‌آفرین است و این آفریننده و جذاب.در آنجا زمین از دست می‌رود و اینجا شرف و دین.آنجا درگیری با دشمن در مرزهاست و اینجا آسیب از حمله دشمن درون خانه است.آنجا بمب‌های خوشه‌ای می‌ریزند و اینجا ماهواره و امواج تصویری.آنجا میدان مبارزه محدود است و اینجا گسترده و نامحدود.آنجا جنگی است آشکار و اینجا غارتی پنهان، آسیب خورده آن انگیزه مبارزه پیدا می‌کند و نیش خورده این، بی‌انگیزه می‌شود.اسیران آن میدان آزاده‌اند و گرفتاران این میدان معتاد و آلوده.آنجا شهادت، خانواده‌ای را سربلند می‌سازد و اینجا اعتیاد و ابتذال، دودمانی را شرمگین.پدر شهید عزیز است و پدر معتاد سرافکنده.تشیع جنازه یک شهید، شهری را روح حماسه می‌بخشد و آلودگی نسلی مبتذل، روح جامعه را افسرده می‌سازد.هجوم نظامی، یک ملت را مقاوم‌تر می‌کند و هجوم فرهنگی سست‌تر.آنجا فشنگ شلیک می‌شود و اینجا آهنگ مبتذل پخش می‌شود.آنجا در پی ماه‌اند و اینجا در پی ماهواره.گذرگاه‌های آن جبهه سربالایی است و عرصه‌های این میدان سرازیری.آنجا از خود می‌گذرند تا به خدا برسند و اینجا از خدا می‌گذرند تا به خود برسند.قربانیان آن، شهید راه معروف‌اند و قربانیان این کشته راه منکر.پس باید بکوشیم تا از مجروحان این جبهه و ترکش‌خوردگان این حمله نباشیم.اگر هم آسیب‌دیده‌ایم به درمانگاه توبه برویم و تا دیر نشده غده گناه را نامه ی مهر...

باسمه‌تعالیخون خدازلف آشفته، چرا چهره برافروخته‌ایاز کجا، باز دل غم‌زده‌ای سوخته‌ایبر سر نی به لبت، نغمه قرآن جاریدر تلاوت به جهان «واقعه» آموخته‌ایتا سراپرده میخانه محبوب ازلچشم از جام شهادت، به ابد دوخته‌ایای گل سرخ خدا باورِ صحرای وجودبوستان سوخت، چرا «نایره» افروخته‌ای«آسمان بار امانت نتوانست کشید»تو «ازل» تا به «ابد» با رگ خون دوخته‌ایجان فدای دو لبت باد که درکرب و بلادل هر پیر و جوان در غم خود سوخته‌ایشاه خوبانی و منظور همه دل‌شدگاناین مقامِ حَسن، از لطفِ که اندوخته‌ایتشنه عشق «ازل» هستی و محبوب «ابد»از «ازل» تا به «ابد» دلبر هر سوخته‌ایمحمدحسین برزویی نامه ی مهر...

به نام خداخاک طف پر غبار و تفتیدهلایه لایه چو پرده‌ی دیدهآسمان می‌دمید و می‌توفیددم به دم، دم به کوره‌ی خورشیدمصحفی پاره پاره آوردندآیه آیه ستاره آوردندتکه تکه صنوبر آوردندیک عبا پاره اکبر آوردندسوی خیمه حسین به تاخت دویدگریه‌ی اصغر رباب شنیدچون به درگاه خیمه‌گاه رسیدخواهر و کودکش در آنجا دیدگفت زینب که آب شد نایاباصغرت را ز تشنگی دریابطفل خود را گرفت در آغوشتا ببوسد لبش چو چشمه‌ی نوشکودک بی‌قرار و بی تابشخواست تا قطره‌ای دهد آبشروی دستش گرفت و بالا بردبچه‌ماهی به‌سوی دریا بردتا شناسند مردم جاهلنور حق را ز ظلمت باطلکودک از تشنگی لبش ورچیدگونه‌ی نازکش چو گل تابیدپرتوی از گلوی ماهش جستدیده‌ی حرمله چو تیری خستحرمله یک نگه به کودک کردتیری از ترکشش برون آوردتیر در چله‌ی کمان چو نهادزه کشید و به تیر سرعت داددر گلویش نشست تیر سه سرشد رها در هوا سر اصغرمرغک تشنه بال و پر می‌زدنبض دل در رگ پدر می‌زدچون گل یاس کم‌کمک افسردغنچه‌اش را به روی سینه فشردبوسه‌ای زد به روی گلگونشدست خود پر نمود از خونشخون تازه به آسمان پاشیدقطره‌ها جذب آسمان گردیدسرخ شد آسمان بناگوششنشد این قصه‌ها فراموششگفت در محضر خدای جهانآنچه بر من رود شود آسانشد پیاده ز اسب و با خنجرمرقدی کند قد یک کفترغنچه‌اش را میان خاک گذاشتبذر آزادگی در آنجا کاشتسروده: دکتر کاظم دهقانیان فرد نامه ی مهر...

+| | (2023/6/9; 20:30) نویسنده باران  یا فاتح«پرده‌نشین»آفتاب ِ دو جهان، یوسفِ تبعیدِ زمانچشمِ عشّاق، به سیمایِ ملیحت نگران«هرگزم نقشِ تو، از لوحِ دل‌وجان نرود»نقشِ سیمایِ تو، نقاشِ ازل داد به جان«هرگز از یادِ من آن، سروِ خرامان نرود»چار فصلِ قدِ موزونِ تو، گلگشتِ جهانماهتابِ رُخِ تو، پرده‌نشین شاهدروشنی‌بخش شبِ زمزمه شب شکنان«در ازل بست دلم با سرِ زلفت پیوند»تا ابد سلسله زلفِ تو، برجان، افشانعدل و احسانِ تو، در دایره سبزِ وجودگسترش‌یافته در روحِ شکوفایِ جوان«آن چنان مهرِ توام در دل‌وجان، جای گرفت»نورِ این عشق، فراتر رود از تاب‌وتواناشکِ مظلوم، به اکرامِ تو، باران گردیدحجتِ مُلکِ کَرامت، ولیِ دادستانسرودهمحمدحسین برزویی نامه ی مهر...

باسمه‌تعالی«توقف‌ممنوع»آفریدگار هر دو جهان در کتاب هدایت خود می‌فرماید: «فاذا فرغت فانصب» هنگامی که از کار مهمی فارغ می‌شوی به کار مهم دیگری بپرداز. (انشراح – 7)باتوجه‌به این سخن ارزشمند که از کلام وحی سرچشمه گرفته است انسان‌ها باید قدر زمان اوقات زندگی خود را بدانند و از لحظه‌لحظه ایام عمر و زندگی خود استفاده نمایند چرا که رمز پیروزی و بهروزی مردان بزرگ در استفاده از وقت و زمان آنان بوده است.اصولاً بیکار بودن و فراغت کامل از کار و فعالیت، مایه خستگی، کم‌شدن نشاط و سرزندگی، تنبلی و فرسودگی و در بسیاری از مواقع مایه فساد و تباهی و روی‌آوردن به انواع گناهان و معصیت‌ها می‌شود.بر اساس آمارهایی که اعلام می‌شود در ایام تعطیلات مدارس و مؤسسات آموزشی، میزان فساد و ناهنجاری‌های اجتماعی گاهی به چندین برابر می‌رسد.لذا باتوجه‌به فرارسیدن تابستان و تعطیلی مدارس و مؤسسات آموزشی و بر اساس این دستور قرآنی لازم است که دانش‌آموزان، دانشجویان و... بیکار ننشیند و باتوجه‌به ویژگی‌ها و توانمندی خود به کارهای مفید و مهم بپردازند، چرا که کار و فعالیت سبب پویایی و بالندگی می‌شود.اگر به زندگی انسان‌های موفق نظر و نگاهی کوتاه داشته باشیم می‌بینیم که آنان حتی از زمان‌های اندکی که در اختیار داشته‌اند میوه‌های بسیار شیرینی چیده‌اند. می‌گویند که «دکتر ماردن کود» یکی از آثار خودش را در زمان رفتن از خانه بیماری به خانه بیمار دیگری نوشته است.«دکتر بورنی» زبان فرانسوی و ایتالیایی را در طی رفتن به اداره و بازگشت به خانه یاد گرفته است.«فقید علم و ادب مرحوم مدرس خیابانی» یکی از آثار گران‌بهای خود را موقع صرف صبحانه به رشته تحریر درآورده است.بله! به‌یقین مردان کامیاب کسانی هستند که از فرصت‌های کودکی و جوانی و مراح نامه ی مهر...

نامه ی مهر...